Płacz , jego nigdy nie jest za dużo

Nie lubię płakać .
Co nie oznacza , że tego nie robię .
Uważam to oznakę słabości , że nie potrafię uporać się z problem na jaki trafiam .
Nikt nie jest wstanie nie płakać nie ważne co by się działo .




Gdy miewałam jakiś małe problemy zawsze z tego jakoś wychodziłam , głównie się tym aż tak nie
przejmowałam bo w końcu po co ? Nie potrzebnie marnowałam mój czas .
Jednak gdy doszłam do innych czasów , jak zmiana szkoły itp. zaczęły się robić coraz gorsze problemy , zmiana towarzystwa zmienia człowieka do tego poziomu do jakiego się człowiek przystosowuje . U mnie tak nie było można powiedzieć że raczej odwrotnie , nie wiem z jakich powodów tak się stało ale akurat w tym momencie , gdy powinnam wygłaszać długie mowy na mój temat , po prostu się w sobie zamknęłam, nie ukrywam że jeszcze odstraszałam od siebie chłopaków czy też dziewczyny  bałam się czegokolwiek powiedzieć . Wyniki tego były takie że przez cały rok siedziałam sama w ławce i sama na przerwach  , moje oceny były dramatyczne no i nie chodziłam do szkoły bo się ze mnie wyśmiewali  . Mimo tych wszystkich problemów które mnie przytłaczały  , nie płakałam choć bardzo chciałam myślałam że to i tak nic nie pomoże , chciałam się komuś wyżalić jakiejś mojej "przyjaciółce" no ale okazało się że te przyjaciółki mają już kogoś innego i zostałam sama jak palec mówi się trudno może z  czasem w końcu i ja znajdę te prawdziwe przyjaciółki, miejmy taką nadzieje.
Jednak była taka rzecz przez którą nie mogłam zasypiać wieczornymi porami , ale nie wiedziałam co to . Gdy nadszedł ten moment kiedy napotkałam się z  małym problemem , który można była rozwiązać w prosty sposób , ja z tego całego obciążenia w jednej sekundzie zaczęłam płakać nie wiem czemu przecież nic strasznego  się nie stało , no ale jednak coś mną wstrząsnęło . Gdy skończyłam płakać poczułam momentalnie wielką ulgę , mniejszy ciężar na moich barkach , mniej szumu w mojej głowie , odprężenie jakiego jeszcze wcześniej nie poczułam .
I to właśnie wtedy dowiedziałam się ,że płacz jest bardzo ważny i nie zdajemy sobie z tego nawet sprawy . Łzy , które lecą po policzkach lecą razem z problemami , które napotykamy  .
Od tamtego momentu nie wstydzę się popłakać trochę w parku po lekcjach , ponieważ przynosi mi ulgę . Zamiast wrócić po szkolnych zajęciach smutna bo dostałam złą ocenę , wrócę szczęśliwa bo cały smutek już odleciał .
 Morał jest taki , że płacz jest kluczem do sukcesu .


Teraz 
Płaczę z szczęścia 
Płaczę z smutki 
Płaczę z wszystkiego 
I jestem z tego dumna 





Zapraszam do komentowania posta , twoje zdanie jest bardzo ważne , będzie mi bardzo miło jak to zrobisz . 
Pamiętaj CZYTASZ=KOMENTUJESZ=OBSERWUJESZ 

Posty będą mniej więcej co 2-3 tygodnie myślę że na razie tak będzie , to wszystko zależy od was , pamiętajcie !! 

Dziękuje i do następnego ^^